اشعار

در کوفه، از وفا و محبت، نشــانـه نیــــست        وز مهر و آشتی، سخنــی در میــــانه نیست
کردار، جز نفاق و عمــل، جز خـلاف نـــه        گفتار، جز دروغ و سخن، جــز فسانه نیست

یا کـــــوفیان نیــــافتــه‌اند از وفــا، نشـــــان        یا هیــچ از وفـــا، اثــری در زمـــانه نیـست
ای شه! میا به کوفه که این ورطـۀ هـــلاک        گرداب هایلــی است که هیچش کرانـه نیست
این مردم منـــــــافق زشــــت دو رویــه را         خوف از خــــــــدای واحد فرد یگانه نـیـست
دارنــــــد تیرها به کــــمان برنهاده، لیــک         جز پیکر تو، ناوکــــــــشان را نشــانه نیست
بهر گــــــلوی اصغرتو، تیــــر کینه هسـت         وز بهر کودکان تو، جـــــــز تازیانه نیــست
هُش‌دار! ای کبوتر بــــام حـــرم! که بـــس         دام است در طریق و اثر ز آب و دانه نیست
بس عذرها به کشتنت آراستـــــــند، لیـــک         جز کینه‌ی تو، در دل ایشان، بهــــانه نیسـت
جانم فداي خاک قــــــدوم تو شــــــد، ولـي         مسکين، سـرم! کــــه بر در آن آستانه نيسـت
این گفت و مست جرعۀ صهبای وصل شد

عکسِ فروغِ دوست بُد و سوی اصــل شـد

شبی که دیدۀ خود پـر ســــتاره می کردم        برای غـربت دل فکر چاره می کـردم
 به دانه های چــو تسبیـح اشک در دستم        برای آمــدنت استخــاره می کــــــردم

نماز عاشـــــقی مـــــن شکسته شـــد اما         سلام بر تــــو ز دارالعـماره می کـردم

من از محــــــلۀ آهنــــگران بـی احساس         گذر نمودم و دل، پر شراره می کردم
غریب تر ز دلم روزگار چون میخواست        به کــودکان غــــریبم اشاره می کردم

گر بر ســـــر دارم خــــبر از یار بیارید            بركشته‌ی مـــن جان دگر بار بیــارید

آرید اگر مژده از آن نــــرگس بیـــــمار            بهر دل بــــیمار پرستـار بیــــــــارید

با آنكــــــه گل بـــاغ وفـــا بوی نكردیـد            بر من خبر از آن گل بی‌خـار بیاریــد

زان فوج سپاهی كه مـرا بود به همـراه            یك بار به غیر از در و دیـوار بیاریــد

بیهوده مرا سنگ زنیـد از در و ازبــام             من عـــــــاشق جان باخته‌ام دار بیارید

خواهید اگــــر عاقبــت عشق ببیــــــنید             فـــــردا چو شود روی به بازار بیارید

هیچــــکس مثل من اینگونه گرفتـار نشد           با شکوه آمده و بی کس و بـی یار نشد

حــــال و روز مـــــنِ آواره تماشــا دارد           تکیه گاهم بجز این گوشۀ دیـوار نشــد

روزه دارم من و لب تشنه و سر گردانم            بین این شهر کســــی بانیِ افطار نشـد

دست بــر دست زنم دل نِگرام چــه کنم             مثل من هیچ سَفیری خجل از یار نشد

خواستم تــــــا برسانم بـه تو پیغام ،مـیا             پسر فاطمــــه ، شرمنـده ام انگار،نشد

گر زنی سینه سپر کرده برایم صد شکر            سینه اش سوخته از داغیِ مسمار نشد

اهل این شهر همه سنگ زن و سر شکنند            میهمانی سرِ سالم سـوی دَربـــار نشـد

وای اگر که هـــدفی روی بلنــدی بـاشد            دیده ای نیست که با لختۀ خون تارنشد

به سر نیزه پریشان شده مویــــــم، امــا            خــــواهرم در پی ام آوارۀ بازار نــشد

پیکر بــــی سـرم از پا به سر دار زدند            ایـــن بلا بر سر من آمـد و تکرار نشد

عشقت آخربـــدنم را به سـر دارکـشیــــد           تـــن پاکم بسوی کوچه وبــــازار کشیـــد

تار گیسوی تو بربست دو دستم بـر پشت          تـــا که آخر بسوی مجلس اغیــار کـشیــد

نیست جُرم من بیچاره بجزعشـق حسیـن          عشق بین،عشق که آخر به کجا کارکشیـد

من کجا ؟ کوفه کجا؟ قصرعبید بن زیاد؟          بکــجا کـــارمــراعشق رخ یار کشیــــد؟

ای حسینم!نظـری کن بسوی بام و بـبیـن          ازکمـر، خجرخود، قاتل خونخوار کشیــد

قصّه ی عشق توبا خون دل امضاء بکنم          بـــایــد ازپرده برون، جمله اسرارکشیـــد

نسخ شد قصه ی عشّاق رضائی به جهان         خـــــط بطلان به همه، مسلم بی یارکشیـد

روی تـورا به چشــم دل، از سردار دیـده ام           جـانب مکه پرزنـــد جان به لــب رسیــده ام

حرمت جان شکسته ام دردل خون نشسته ام           تا کـه به دسـت بسته ام نارغــمت کشـیده ام

دیده به شعله دوختم لحظه به لحظـه سوختم            هستی خــود فروختم عشق تو را خریـده ام

تـــن به فضا سپـــرده ام منّت تیغ بـُــرده ام            بلکـه تو خنــده ای کنی پــای سـر بریـده ام

تا بزنم ز زخم تـن، بوسه به خاک مقــدمت            کوچه به کوچه میرود جسم به خون طپیده ام

از سر بام بر زمین چون تـــن خود نیفکنم؟            من که زخاک کوچه ها، بوی تو را شنیده ام

هست امیدم از درت، بعد تو نزد خواهـرت            شـود کنــیـــز دختـرت، دختـــر داغدیــده ام

از تو جـــدا نزیستـــم، پیش رویت گریستـم            مــن ســردار نیستــم، نـــزد تــو آرمیــده ام

هـر چند خشک و تشنـه به مقصد رسیده بود           صـد ابــر از نـگـاه تَـرَش سـرکـشیـده بـود

کـوهی کـه در مـدیـنـه بـه وقت جـوانـی اش           از آبـشـار صـحـبـت مــولا، چـشــیـده بـود

او کــربـــلای واقـعـی اش را در ایـن سـفــر          از تـشنـگـی مـفـرط و از رنـج، دیــده بــود

یـــاد وداع آخـــری اش بــــا صــحـــابـــه و           لبـخـنـد کـودکـش ، نـفـسش را  بریده بــود

آن شب حـصیـر شـیـر زنِ  شهر کــوفــه را           از بین خـانـه هـای گـران بـر گـزیـده بـود

در هـر دهان ، بـبـیـن خبـر گـرم و تازه اش           نـان در تـنور کوفه ، به تـوفان رسیده بود

در را  زدنــد و آتــش از آن ســو نـهیـب زد           مـارِ خیـانـت آه ، در آنـجـا خــزیــده بــود

یک سـو تـمام کـوفه ویک سو غـریب و فرد           مسلـم، بـرابـر همگـان، صف کشیـده بـود

مثـل عـلـی است ، هیبت او، هـرکـه از سپـاه           سمتـش هـجـوم بـرده دلش را دریـده بـود

بی بـاک وبی قرار و رجـز خوان، مـیـانه ی           تیـغ وعـمود وسنگ، بر اسبش وزیده بود

گـویـا خــدا  از ایـن هـمـه ، تـنـهـا بــرای او           در کـوفه ، کربـلای نـخست ، آفـریده بود

کم کم عطش بـه سینه ی او تـنگ می گرفت           بی این حساب، نقـشـه ی نیرنگ میگرفت

کـارش میـان معــرکه بـالا گـرفتـه بود            شـمشیـر را به شیـوه مـولا گـرفتـه بـود

تنـهـا مـیـان مـردم بیعت فـروش شـهر            انبـوه کیـنه ، دور و برش را گرفته بـود

دلـواپـس غـریبـی امـروز خـود نـبـود              تـنـها دلـش بـخـاطـر فـردا گـرفـته بـود

دیدی که از ارادت دیـرینه ی حـسیـن              یک کـوفه زخم در بدنش جا گرفته بود

بـا سنگ، پای بیعت او مُهـر میـزدنـد             بـاور نکرد، از همه امـضا گـرفـته بـود

این شهر خواب بود و ندانست قدر او             هـرشب بـرای مـردمش احـیا گرفته بود

جرمش چه بود؟ نسبت نزدیک با علی            آن شعـله ها بـرای هـمیـن  پـاگرفته بود

ســلام ایــزد مــنّـان ، ســلام جـبــرائــیـــل             سـلام شـاه شـهـیـدان بـه مـسـلـم بن عـقیـل

بـه آن نـیـابـت عـــظــمـای ســیّـد الـشـهـدا              بـه آن جـلال خـدایی ، بـه آن جمال جمیـل

شهید عشق که سـر در منـای دوست نهـاد              بـه پـیـش پـای خـلـیـل خـدا چو اسمـاعـیـل

بـر آسـتـان درش آفـتـاب سـایـه نــشــیــن               بـه بـام بـقــعـه ی  او مـاهِ آسـمـان قــنـدیـل

زهـی مـقـام کـه فـرش حـریـم حُـرمت او               شکنج طـره ی حور است و بالِ  میکـائـیـل

ســلام بــر تـو کـه دارد زیـارت حَـرَمـت               ثـواب گـفـتـن تـسبـیـح و خـوانــدن تحـلــیـل

هوای گـلـشـن مِـهرت ، نسیم پاک بـهشت              شــرار آتـش قـهرت ، حـجــاره ی سـجّــیـل

تو بر حقّی و مرام تـو حقّ ، امام تو حـقّ               بـه آیـه آیه ی قـرآن و مـصـحـف و انـجـیـل

محیط کوفه ترا کوچک است و روح، بزرگ             از آن ببـام شدی کـشـتــه ، ای سـلیل خـلیـل

به پای دوست فـکنـدی، سراز بلنـدی بـام               که نـقـد جـان بَـرِ  جـانـان ، بـود متاع قـلیـل

شـروع نـهضت خونـیـن کربلا ز تـو شـد               به نطـق زینب کبـری بـه شـام شــد تـکمیـل

شانه هاي زخمي اش را هيچ كس باور نداشت           بارغربت را كسي از روي دوشش برنداشت

در نگاهش كوفه كوفه غربت و دلواپسي           عــابـر دلخسته جز تنهائيش ياور نداشت

 بام هاي خانه هاي مردم بيعت فــروش           وقت استقبال از او جزسنگ وخاكستر نداشت

ميچكيد ازمشك هاشان جرعه جرعه تشنگي           نخل هاشان ميوه اي جز نيزه وخنجر نداشت

سنگـها كمتر به پيشاني او پــا مي زدند           نسبتي نزديك اگر با حضرت حيدر نداشت

روي گلگون و لبي پرخون وچشماني كبود           سرنوشتي بين نامردان از اين بهتر نداشت

سر سپردن در مسير سربلندي سيره اش           جز شهادت آرزوي ديگري در سر نداشت

بــنـویــســیـد مــرا یـــار ابـاعــبـدالله            اولیـن بــنـده ی دربــارِ ابـاعــبـدالله

منـتــظــر مــانـده دیـــدارِ ابـاعبــدالله            مــن کــجـا و ســرِ بـازار ابـاعبدالله

تا خـدا هست خــریـــدارِ ابــاعــبدالله

عاشق آن است که دیدارکند یارش را            بـارها جــان بدهد دیـد اگر دارش را

بـاز آمــاده کـند جـان دگر بـارش را            فـاطمه پیش خدا، پیش برد کارش را

هـــر که افــتـاد پـیِ کـارِ ابــاعبــدالله

من پرم را به روی دست گرفتم، دیدم            جگرم را به روی دست گرفتم، دیدم

سپرم را به روی دست گرفتم، دیـــدم            تا سرم را به  روی دست گرفتم، دیدم

راهـــم افــتـاده به بـازارِ ابـــاعبـدالله

وقت هجران به گریبان چه نیازی دارم            به دل بی سر و سامان چه نیازی دارم

با لب پاره به دندان چه نـیازی دارم            به ســر شانـه ایـنان چه نیـازی دارم

تا سـرم هـسـت به دیـوارِ ابــاعبـدالله

قبل از آنی که بیاید خبـرم را ببــرید            زیــر پـایش مـژه چشم تـرم را ببرید

محضرش دست به دست این جگرم را ببرید            گرسـرم را و سر دو پـسرم را ببرید

بـاز هــســتــیــم بــدهکـارِ ابـاعبدالله

سنگ ها خوب نشستند به پای لب من            لب من ریخت و پیچید صدای لب من

طیب الله به این لطف و وفای لب من            بعد ازین آب حرام است برای لب من

بس که لبریـزم و سرشـارِ اباعـبدالله

مانده از جلوه والای توحیران،مسلم            جان خود ریخت به پای توبه یک آن،مسلم

عید قربان شهان،هست فراوان مسلم            من به قربان تو نه... جان هزاران مسلم

....تـازه قـربـانِ عـــلمـدارِ ابـاعبدالله

به ولای تو نداده ست اذان،هیچ کسی            وا نکرده ست به شان تودهان، هیچ کسی

مثل مسلم نبود دل نگران، هیچ کسی            به خداوند که درهر دو جهان،هیچ کسی

....مثـل من نیست گرفتـار اباعـبدالله

پیکرم وقف نوك پا زدن طفـلان شـد            کوچه کوچه سرمن بود که سرگردان شد

چه خیالی ست که بازیچۀ این و آن شـد            یا که برعکس به میخی تنم آویزان شد

دست حــق بـاد نــگــهـدارِ ابـاعبدالله